Kraków w poezji: ZACZAROWANA DOROŻKA // Konstanty Ildefons Gałczyński

ZACZAROWANA DOROŻKA

Konstanty Ildefons Gałczyński

>I. Allegro 

Zapytajcie Artura, 

daję słowo: nie kłamię, 

ale było jak ulał 

sześć słów w tym telegramie: 

ZACZAROWANA DOROŻKA 

ZACZAROWANY DOROŻKARZ 

ZACZAROWANY KOŃ. 

>Cóż, według Ben Alego, 

czarnomistrza Krakowa, 

„to nie jest nic takiego 

dorożkę zaczarować, 

>dosyć fiakrowi w oczy 

błysnąć specjalną broszką 

i jużeś zauroczył 

dorożkarza z dorożką 

>ale koń – nie.” Więc dzwonię: 

– Serwus, to pan Ben Ali? 

Czy to możliwe z koniem? 

– Nie, pana nabujali. 

>Zadrżałem. Druga w nocy. 

Pocztylion stał jak pika. 

I urosły mi włosy 

do samego świecznika: 

ZACZAROWANA DOROŻKA? 

ZACZAROWANY DOROŻKARZ? 

ZACZAROWANY KOŃ?

>Niedobrze. Serce. Głowa. 

W dodatku przez firankę: 

Srebrne dachy Krakowa 

jak „secundum Joannem”, 

>niżej gwiazdy i liście 

takie duże i małe. 

A może rzeczywiście 

zgodziłem, zapomniałem? 

>Może chciałem za miasto? 

Człowiek pragnie podróży. 

Dryndziarz czekał i zasnął, 

sen mu wąsy wydłużył 

i go zaczarowali 

wiatr i noc, i Ben Ali? 

ZACZAROWANA DOROŻKA 

ZACZAROWANY DOROŻKARZ 

ZACZAROWANY KOŃ 

II. Allegro sostenuto 

Z ulicy Wenecja do Sukiennic 

prowadził mnie Artur i Ronald, 

a to nie takie proste, gdy jest tyle kamienic 

i gdy noc zielono-szalona, 

bo trzeba, proszę państwa, przez cały nocny Kraków: 

III. Allegretto 

Nocne WYPYCHANIE PTAKÓW, 

nocne KURSY STENOGRAFII, 

nocny TEATR KRÓL SZLARAFII, 

nocne GORSETY KOLUMBIA, 

nocny TRAMWAJ, nocna TRUMNA, 

nocny FRYZJER, nocny RZEŹNIK, 

nocny chór męski CZEŚĆ PIEŚNI, 

nocne DZIŚ PARÓWKI Z CHRZANEM, 

nocne TOWARY MIESZANE, 

nocna strzałka: PRZY KOŚCIELE! 

Nocny szyld: TYBERIUSZ TROTZ, 

słowem, nocni przyjaciele, 

wieczny wiatr i wieczna noc. 

IV. Allegro ma non troppo 

Przystanęliśmy pod domem „Pod Murzynami” 

(eech, dużo bym dał za ten dom) 

i nagle: patrzcie: tak jak było w telegramie: 

przed samymi, uważacie, Sukiennicami: 

ZACZAROWANA DOROŻKA 

ZACZAROWANY DOROŻKARZ 

ZACZAROWANY KOŃ. 

Z Wieży Mariackiej światłem prószy. 

A koń, wyobraźcie sobie, miał autentyczne uszy. 

V. Allegro contabile 

Grzywa mu się i ogon bielą, 

wiatr dmucha w grzywę i w biały welon. 

Do ślubu w dryndzie jedzie dziewczyna, 

a przy dziewczynie siedzi marynarz. 

Marynarz łajdak zdradził dziewczynę, 

myślał: Na morze sobie popłynę. 

Lecz go wieloryb zjadł na głębinie. 

Ona umarła potem z miłości, 

z owej tęsknoty i samotności. 

Ale że miłość to wielka siła, 

miłość po śmierci ich połączyła. 

Teraz dorożką zaczarowaną 

jedzie pan młody z tą młodą panną 

za miasto, gdzie jest stara kaplica, 

i tam, jak w ślicznej starej piosence, 

wiąże im stułą stęsknione ręce 

ksiądz, co podobny jest do księżyca. 

Noc szumi. Grucha kochany z kochaną, 

ale, niestety, co rano 

przez barokową bramę, 

pełną sznerklów i wzorów, 

wszystko znika na amen 

in saecula saeculorum: 

ZACZAROWANA DOROŻKA 

ZACZAROWANY DOROŻKARZ 

ZACZAROWANY KOŃ. 

VI. Allegro furioso alla polacca 

Ale w knajpie dorożkarskiej, 

róg Kpiarskiej i Kominiarskiej, 

idzie walc „Zalany słoń”; 

ogórki w słojach się kiszą, 

wąsy nad kuflami wiszą, 

bo w tych kuflach miła woń. 

I przemawia mistrz Onoszko: 

– Póki dorożka dorożką, 

a koń koniem, dyszel dyszlem, 

póki woda płynie w Wiśle, 

jak tutaj wszyscy jesteście, 

zawsze będzie w każdym mieście, 

zawsze będzie choćby jedna, 

choćby nie wiem jaka biedna: 

ZACZAROWANA DOROŻKA 

ZACZAROWANY DOROŻKARZ 

ZACZAROWANY KOŃ.