SZLAKIEM KATAROW - WYPRAWA TRZECIA - 12 sierpnia

Zaraz za rogatkami Olsztyna autobus zaczął się robić „wesoły”. Z zazdrością patrzyłem na Darka: ten człowiek potrafi odreagowywać! Nie wszystko jednak koń-czyło się dobrze. Pewien młodzian przeko-nał się, że picie ginu z sokiem pomarań-czowym (wzorem jakiegoś tam idola) może mieć nieprzyjemny skutek. Inna znowu osoba (będąc w stanie wskazującym) obiecała córce Oldze sfinansowanie rewela-cyjnych, ale bardzo drogich butów.
Po drodze, w Płońsku, wsiadł Arek i od razu podłączył się do impry.

Około 22-giej docieramy do Warszawy, gdzie wsiada większość globtroterów. Później w Łodzi dołącza AS, a we Wrocławiu – grupa katowicka.
Ruszamy w stronę granicy. Impreza dogorywa. Większość już drzemie. Kątem oka widzę, jak przy nagłym skręcie autobusu, niezabezpieczony podnoszoną poręczą, AS nurkuje do dziury w okolicy WC i drzwi autobusu. Jarek z innymi wyciągają go za nogi. Mistrz jest nieco poturbowany (szczególnie ręka) i w stresie. Na szczęście głowa (którą tak cenimy) wyszła bez szwanku!

13 sierpnia
Rankiem niepostrzeżenie mijamy granicę polsko-niemiecką. Kilka kilometrów dalej zatrzymuje nas policja. Pytają się, czy w autobusie są sami Polacy. Po potwierdzeniu dają nam spokój.
Gnamy autostradami przez Niemcy – postoje tylko na WC i papierosa.
Kolejna granica i jesteśmy już we Francji. Około 20-tej (po przebyciu 1700 km, licząc od Olsztyna) docieramy do miejscowości Bessoncourt koło Belfortu. Zatrzymujemy się w hotelu grupy Campanile. Natychmiast po wypakowaniu się pędzimy do pobliskiego Auchan, gdzie w barze jemy obiadokolację oraz robimy zakupy.
Żałuję, że do Belfortu jest z 8 km, a nic już nie kursuje: ani autobusy, ani taksówki. Nie zobaczę więc słynnej twierdzy, która przetrzymała wszystkie oblężenia w czasie wojen francusko-pruskich. Nie zobaczę, niemniej słynnej, rzeźby-pomnika Lew Belfortu (autorstwa Bertholdy’ego – twórcy Statui Wolności w Nowym Jorku).
Niewielkie party na „krużganku” hotelu kończy ten ciężki dzień.
                                                                                  
14 sierpnia
Wstajemy na śniadanie o siódmej. Pół godziny później autobus rusza do Awinionu. Po drodze zbaczamy do miasteczka Grignan. Typowe stare prowansalskie miasteczko, położone na obronnym wzgórzu, z zamkiem na szczycie. Robimy spacer urokliwymi uliczkami. Dochodzimy do zamku, ale nie ma czasu na zwiedzanie – Wojtek popędza, bo mamy zarezerwowane na 17-tą zwiedzanie Pałacu Papieskiego w Awinionie.

Przed 16-tą dojeżdżamy do hotelu Fasthotel na dalekim przedmieściu Awinionu. Pokoiki malutkie – praktycznie tylko małżeńskie łoże i kabina sanitarna. Boję się szeroko uśmiechnąć, by nie zawadzić o ściany. Następnego dnia Fasthotel ma już nową nazwę: Szuflandia.
Po rozpakowaniu – szybko do autobusu i ruszamy pod Pałac Papieski. Przed wejściem tłum, ale my wchodzimy bez problemu. W recepcji muzeum każdy otrzymuje coś w rodzaju komórki: po wystukaniu numeru sali, można słuchać elektronicznego przewodnika. Wybrałem język rosyjski.
Zwiedzamy cały ogromny Pałac. Wołodia (tak naz-wałem swego przewodnika) szczegółowo mi wszystko omawia. Czasami mam już dosyć jego ględzenia i odsta-wiam od ucha.
Po wyjściu z muzeum przechodzimy na słynny most w Awinionie. Pamiętacie może piosenkę Ewy Demarczyk do wiersza Krzysztofa Kamila Baczyńskiego: „Tańczą panowie, tańczą panie na moście w Avignon”? Tak więc zatańczyłem z moją Anią na tym moście. Po tym zatańczyłem z Elą (obiecałem to jej jeszcze na Pikniku).

Później powłóczyliśmy się po mieście, aż prawie wszyscy spotkaliśmy się wielkim deptaku z dziesięcioma restauracjami ogródkowymi, gdzie zjedliśmy tradycyjną już obiadokolację.
Po powrocie do Szuflandii tylko niewielka grupka zebrała się pod latarnią na parkingu hotelowym – na degustację zakupionych win.

Krzysztof Papierkowski   
Informator Gdańskiego Klubu Fantastyki